ontstemd

Toen ik haar voor het eerst zag, dacht ik spontaan aan pompoentaart. Ik heb dat nochtans nooit gegeten. Ik weet nauwelijks hoe een pompoentaart er zou moeten uitzien. En toch schoof mijn kleine platonische grot die idee eruit.
Ze sprak ook als een pompoentaart. We hebben enkele minuten gebabbeld en ik vroeg me af wat zij van mij dacht. Ik heb het haar niet gevraagd. Ik denk niet dat pompoentaarten een heel accuraat antwoord zouden kunnen geven op mijn vraag, tenzij ik zelf om op te eten was. Ze zou waarschijnlijk gevonden hebben dat ik leek op een ajuin en vijf wortels.
Mijn God wat was ze lelijk, gelukkig stonk ze niet, dat moest nog komen, giechelde ik in mijn binnenste. Direct daarna besefte ik dat er niets grappigs was aan een stinkende pompoentaart.
Ik was ontstemd.
Ik heb haar daarna nooit meer gezien.