De Tijd en Zijn Dimensies

Haar ouders waren mensen van de toekomst geweest. Van zwart/wit over sepia - polaroid tot hyperfijne digitale kleurenpixel. De oude film voorgoed weggegooid, wachtend op een nieuwe blockbuster - desnoods in rolstoel - plasmakoken en high definition rimpels, ze vinden het allemaal geweldig, haar ouders - nog steeds mensen van de toekomst

- het beste moet nog komen.

Haar verleden is drie maal zo klein, maar voldoende groot om er in te zwemmen, een oceanische brij van murmelende geëxcreteerde hedens, waar ze zich rugslagend doorheen baant zonder een overkant te willen bereiken, zicht naar boven - niet vooruit. In de wetenschap dat wat nu overwegend blij, leuk en tof is, terugkijkend, geluk wordt, beschouwt ze de toekomst als een lege doos die nog gevuld moet worden door het braaksel van de tandenloze mond des tijds.

Een foto is geen beeld van hoe het was, maar een zalige mijmering, een instant delirium gelijk aan het drinken van drie rocheforts - bron van geluk.

Het beste moet wellicht nog komen, straks als het voorbij is.

Wat niet bestaat in de ander

Ogenschijnlijk dragen heden en verleden alle elementen in zich om de toekomst haarfijn te voorspellen. Hij kocht een pak spaghetti, zes Franse tomaten, ongeraspte pecorino, een courgette en olijfolie voor de zekerheid. "Lekker", zei zij twee uur later. "En?" - "Wat en? Gewoon lekker." Zou ze niet zien dat hij er vandaag extra mooi uit zag, zijn spaghetti en hijzelf? Hij had gewild dat ze voor een keer complimenteus gedrag vertoonde. Insisteren verschrompelt elk compliment, dus hij vroeg of het vandaag dinsdag was.

Op de tweede dag schiep God de dampkring, waarin alle onvervulde verlangens, gemiste kansen, verleden onvoltooide tijden en fake-orgasmes verzamelen. Een massa weemoed die aarde mistig omfloerst op dagen dat het slecht gaat met de beurzen en het einde ontegensprekelijk dichterbij komt op korte, middellange en langste termijn.

Niemand weet wat er met de twee Franse tomaten is gebeurd die hij teveel had gekocht, de avond voor hij verdampte in onbenulligheid.

Dit is later.

Het was een vreemde avond. De vrienden van nu lijken op de vrienden van weleer. Je herkent ze aan de grote dingen. De mythe van de kleine dingen werd ontluisterd en uiteindelijk ontzien. Dikke vriend, grote vriend, beste vriend, een cosmopolitan met veel limoen. Een nette cocktail die vlot naar binnen gaat en als je thuis in de zetel zit een cola. Light voor wie het wil, Zero voor de losers.
Een voet die snel op en neer gaat, de rusteloosheid die ook de enkel van uw negentigjarige grootmoeder vermoeide, verwachtend een gewis moment dat onverwacht kwam. Zover zijn we niet, maar het lijkt erop. Het gebed vervangen door oppervlakkig existentiële vragen bij het wakker worden. Alras weggespoeld door de geur van Dokter Kneips rozemarijn of eucalyptus.
Elke ochtend een nieuwe dag in oude kleren, we kunnen niet anders, want zelfs de keizer werd verleid, tevergeefs, en zonder kleren gaan we allemaal slapen.
Zo gaat het goed, zo gaat het beter, alweer een wat?

Je houdt nog steeds van hen, en niet minder dan voordien.

Doe mij maar een groot paleis

Wat hem het meeste verbaasde was de magnifieke leegheid van zijn vol zijn. Of was het net andersom. De dode mus was herrezen en zo was het broodkruim. Hij was er erg blij om.

Het aanschouwen van dergelijk spektakel verzekerde hem ervan dat alle twijfels omtrent het spontane voltrekken van zijn levensdoelen volstrekt overbodig waren geweest. Alweer een stap verder, dichterbij. In de onvoltooid toekomende tijd zou hij zich blijven herinneren dat de tijd niet naar hem toekwam, maar dat hij met zelfzekere pas de tijd tegemoet zou komen. Een magisch realistische bewustzijnsvorm maakte dat zijn amorfe verleden uiteindelijk gebald zou worden in een opblaasbaar heden. Mogelijkerwijs natuurlijk.

Met dank aan Anish Kapoor-