De Tijd en Zijn Dimensies

Haar ouders waren mensen van de toekomst geweest. Van zwart/wit over sepia - polaroid tot hyperfijne digitale kleurenpixel. De oude film voorgoed weggegooid, wachtend op een nieuwe blockbuster - desnoods in rolstoel - plasmakoken en high definition rimpels, ze vinden het allemaal geweldig, haar ouders - nog steeds mensen van de toekomst

- het beste moet nog komen.

Haar verleden is drie maal zo klein, maar voldoende groot om er in te zwemmen, een oceanische brij van murmelende geëxcreteerde hedens, waar ze zich rugslagend doorheen baant zonder een overkant te willen bereiken, zicht naar boven - niet vooruit. In de wetenschap dat wat nu overwegend blij, leuk en tof is, terugkijkend, geluk wordt, beschouwt ze de toekomst als een lege doos die nog gevuld moet worden door het braaksel van de tandenloze mond des tijds.

Een foto is geen beeld van hoe het was, maar een zalige mijmering, een instant delirium gelijk aan het drinken van drie rocheforts - bron van geluk.

Het beste moet wellicht nog komen, straks als het voorbij is.