in het oog van de storm

Ergens tussen kerst en oudjaar liep er een vlieg op de badrand. Het lukte Gert om ze te pletten tussen duim en wijsvinger. Instinctief bracht hij zijn vingers naar zijn mond om ze af te lekken. Het smaakte niet eens zo slecht.
En nu, wat zou hij doen. Gert wist het niet zo goed.
Hij zette zich aan tafel en keek minutenlang naar het water in de vaas, dat wiegde op het ritme van zijn gedachten. Hij kon nu enkel nog naar dat water kijken. Het vulde zijn hoofd, het werd zijn enige gedachte. Het water bewoog niet meer - Gert vergat te ademen - het water rimpelde een laatste keer toen zijn hoofd op tafel viel.
Zou het zo voelen om dood te zijn? Gert vond het maar niets, hij was noch gelukkig, noch ongelukkig. Het was onbeschrijflijk saai, hij kon echt niet dood zijn, dat kan enkel het leven zijn.

Hij stond op en wist nog steeds niet wat te doen.

Appelboor

Soms voelt het alsof uw hart een appel is en dat ze er het klokhuis uitperforeren. Wat overblijft is een hart zonder klok. Ge hoort de seconden nog tikken, maar ge weet niet meer hoe laat het is. Uw bloed is gedesoriënteerd en gutst in willekeurige richtingen, uw hoofd zit vol en plots leeg. Vol en leeg, ge krijgt geen twee gedachten aan elkaar, noch hebt ge zin om naar de bakker te gaan om een brood te halen. De sofa zit oncomfortabel, de televisie stoort u, maar ge hebt schrik van de stilte mocht ge hem uitzetten. Ge gaat naar het toilet zonder dat ge moet, ge zet u neer en ge steekt uw gezicht in uw handen. Ge valt efkens in slaap, maar uw koud achterste wekt u alras. Ge trekt uw broek aan en ge wast uw handen. Ge hadt uzelf al gezien in uw ooghoek, nu kijkt ge naar uzelf en ge vindt dat ge een aansteller zijt. Vannacht hebt ge geen dromen verdiend.

Estelle, Napoleon en Charelke

Estelle zit in de kerk altijd in de linkerzijbeuk, net achter de eerste biechtstoel. Ze zit daar al bijna 80 jaar. Zoals de meeste mensen van haar leeftijd heeft ze haar favoriete kindje in de kerk. Ge lacht er eens naar in het terugkomen van de offerande of als ge uw hosti hebt gekregen. Als ge zit, dan knipoogt ge af en toe of ge doet een kleine zwaai met uw vingertoppen.
20 jaar geleden was dat Charelke, 't was een braaf en plezierig manneke. Ze kwamen op den duur zo goed overeen, dat Charelke van zijn mama bij Estelle mocht zitten. Dat waren gouden tijden. Van lach naar lach, tedere blos, onschuldig gefluister, soms een giechel en elke week een napoleon-spek. Een zoete gele bol met zure aderen. Soms was het ook een oranje, maar de gele had hij precies liever. Ge moest dat gezichtje zien van Charelke wanneer die napoleon uit haar sjakosj kwam. Dat was hun geheime communie.

Charelke komt al lang niet meer naar de kerk.

Estelle neemt nog elke week een verse napoleon mee.

Na de mis gooit ze napoleon in de vuilbak.

Af en toe vraagt Charel zich af hoe het met Estelle zou gaan, hij heeft haar erg graag gezien.

l'embarras du choix

mama?
- ja, jongen
als ge weent, moet ge dan kiezen waarvoor ge weent, of moogt ge voor alles tegelijk wenen?
- wilt ge wenen dan?
neen, nu niet
- wanneer hebt ge voor het laatst geweend?
gisteren, omdat ik niet naar de training wilde
- maar jongen toch, ge weet dat uw vader zo graag wilt dat ge voetbalt
maar mama, ik weet niet waarom papa dat zo graag wilt, daar word ik ook verdrietig van
- soms moet ge dingen doen in uw leven die ge niet begrijpt
ook als ge ze niet wilt doen?
- ja, jongen
(mama kwam van de trapladder met openklapbaar bordeaux sky deksel en stootte haar emmer water omver, het opspetterende sop besproeide haar vers gelapte ramen)

mama, waarom weent gij nu?

ontstemd

Toen ik haar voor het eerst zag, dacht ik spontaan aan pompoentaart. Ik heb dat nochtans nooit gegeten. Ik weet nauwelijks hoe een pompoentaart er zou moeten uitzien. En toch schoof mijn kleine platonische grot die idee eruit.
Ze sprak ook als een pompoentaart. We hebben enkele minuten gebabbeld en ik vroeg me af wat zij van mij dacht. Ik heb het haar niet gevraagd. Ik denk niet dat pompoentaarten een heel accuraat antwoord zouden kunnen geven op mijn vraag, tenzij ik zelf om op te eten was. Ze zou waarschijnlijk gevonden hebben dat ik leek op een ajuin en vijf wortels.
Mijn God wat was ze lelijk, gelukkig stonk ze niet, dat moest nog komen, giechelde ik in mijn binnenste. Direct daarna besefte ik dat er niets grappigs was aan een stinkende pompoentaart.
Ik was ontstemd.
Ik heb haar daarna nooit meer gezien.

ik wil je niet vergeten

Natasha liep.
"Fuck", zegde ze luidop.
Ze babbelde wel graag tegen zichzelf, maar had nu zo weinig adem over dat ze in gedachten verder deed: "Shit, mijne veter los en ik moet nog minstens drie kilometer tegen dat ik thuis ben - ik wil nu echt nie stoppen - ik had hem nochtans stevig aangeknoopt, ik zal er de volgende keer een dubbele knoop in leggen. Als er nu iemand durft zeggen dat mijne veter los is, val ik garantie op mijn muil. Als er niemand iets zegt, val ik misschien. Als ik het zelf vergeet, dan ga ik nie vallen."
14 minuten later ontknoopte ze ook de veter van haar rechterschoen en kroop de douche in.

Ze vergat met de mogelijkheid van een gebeurtenis ook de angst dat het zou gebeuren.

Mocht ik heel hard mijn best doen, zou ik je misschien ook kunnen vergeten. Ik wil je niet vergeten, ik ben al gevallen en ik vrees dat ik nog harder zal vallen. Ik ben een beetje bang.

hoe snoopy stierf

Miranda ging elke dag naar de slager, ze was meestal de eerste klant.
"3 saucissen en een zwarte triep, Marcel"
- dag Miranda, 3 saucissen en nen zwarten triep? Maar dat is hetzelfde als gisteren.
"Wat is er verkeerd met herhaling Marcel?"
- Wat is er verkeerd met herhaling? Ge kijkt toch ook geen twee dagen na elkaar naar dezelfde film? Dat zou toch spijtig zijn, mocht elken dag dezelfden zijn als dendienen daarvoor?
"Awel he Marcel, der zijn mensen die geloven dat alles dat we hier doen een herhaling is van hetgeen we al hebben gedaan, we zijn een zoveelste herhaling van een herhaling. Gisteren was ik gelukkig en misschien als ik nu hetzelfde doe, ben ik vandaag weer gelukkig. Geef mij die saucissen!"
- 't is al goed Miranda. (Ik heb altijd al geweten dat ge een zotte koe waart, dacht hij erbij)

Die avond was Miranda's echtgenoot thuis tegen elf uur, hij stonk naar drank en had mayonaisevlekken op zijn parka. Miranda lag al in bed met haar hond Snoopy en ze wilde Marcel nen schup onder zijn gat geven, omdat hij zo moeilijk gedaan had in de slagerij.

De volgende ochtend was Snoopy dood.

de eerlijkheid I

Eigenlijk wilde Eva het van de hoogste heuvels schreeuwen en het aan de gouden narcissen vertellen, maar dat ging niet, niemand mocht het weten en daarbij, het was winter. Dus vervormde hetgeen ze wilde zeggen tot iets wat geen leugen was. Dit surrogaat vertelde ze aan een aantal goede vrienden met de bedoeling haarzelf wat op te luchten. Ze ging die nacht met een licht hart slapen.
De volgende morgen stond ze nietsvermoedend op met een lichte buikpuin. Zouden de Russen weer in het land zijn? Haar ongezonde levensstijl bevorderde het normaal verloop van de eierencyclus niet. Toen ze de laatste tandpastaresten uitspukte voelde ze een koordje op haar tong en tussen haar lippen. Plots moest ze heel heel hard braken, haar keelopening nam ongewoon grote afmetingen aan en iets schuurde er ongemeen pijnlijk tegenaan. Een tel later tokte een baksteen aan een touwtje vanuit haar mond tegen de wand van de toiletpot.
Eva werd wakker. Ze stond op met gebogen schouders, zonder veel zin om te praten, ze besefte dat ze beter niks had gezegd.

het fatsoen (einde)

Lies had Ernesto, maar wilde Pieter

- luister naar je hart
- vertrouw op je instinct
- gebruik je verstand
- laat je leiden door je emotie
- je lichaam weet wat best voor je is
- zoek in je ziel

een zesstemmige kakofonie

spreken hart, instinct, verstand, emotie, lichaam, ziel elk met 1 stem?
Waarom zou het verstand niet kunnen twijfelen? Emotie zichzelf tegenspreken? Een hart gebroken zijn? Lichaam tegengestelde signalen geven? Ziel duizend recepten roerselen? Instinct niet kiezen?

iedereen is schizofreen