De laatste uren der weekend

Elke zondag rond 21 uur landde hij in zijn zetel. Een groene, met korte haartjes. Zijn oma had er vroeger ook zo een, hij kreeg toen steevast lichte irritatie op zijn onderbil omdat hij niet stil kon zitten. Nu droeg hij lichte jeans.

De TV ging op aan en hij op uit. De zetelkussens namen de vorm en temperatuur van zijn lichaam aan, als Sirenes die het langzaam achtergelaten lijf voor altijd bij zich willen. Het was een druk weekend geweest. De verse herinneringen aan de afgelopen uren en dagen vermengden zich met soezerijen. De verbeelding maakte zich zorgen, de werkelijkheid was gelukkig, deze nacht zou ze alleen slapen.

de ontstolen keus

Ze twijfelde tussen de rode en de groene stift. De rode zou haar de gestrengheid van een oude schooljuf geven. Groen vond ze fris en mild, groen zegt: "doe maar, het is goed". Waarmee zou ze het meest indruk maken? Hij zat links vooraan. Terwijl de rest van de klas binnenstroomde, priemde ze in zijn gezicht. Hij keek op en knipoogde zo achteloos dat het een tic leek. Haar haarvaten vulden zich terstond, ze werd rood.