sinusoïde

Met vereenzaamde krachten trok Tony van de zetel naar de kast. In de kast lagen twee aanstekers, een blauwe en een paarse, van bic. Voor sigaretten zou hij de deur uit moeten. De deur was al ver, laat staan buiten. Buiten was iedereen blij, er was geen wolk aan de hemel, zelfs geen vliegtuig. Hoe lang kunt ge blij zijn, zou het kunnen dat ge zegt "ik ben blij" en dat ge direct daarna niet meer blij zijt? Bij Tony kan dat. Blij zijn is iets waar ge niet over moet nadenken, ge zijt het of ge zijt het niet en dan vragen ze hem "zijde blij?", hij zegt ja en dan begint hij te denken en verwenst hij die stomme hoer, die hij zelfs niet goed kent, omdat ze zijn blij heeft verjaagd met haar bemoeinissige vragen. Tony dacht nu dat triestheid precies niet volgens dezelfde principes werkte als blijheid.

Tony stapte naar buiten, een beetje triest en hoopte dat hij iemand zou tegenkomen die vroeg "zijde triest?". De winkeljuffrouw vroeg enkel om geld. Verder vroeg niemand hem iets. Hij stak een sigaret op en vroeg het zichzelf. Hij besefte dat hij triest was omdat hij niet blij was. Hij vond dat ineens nogal stom en werd blij dat dat de hoofdreden was van zijn triestheid en vluchtte naar binnen, hij wilde vandaag niemand meer tegenkomen.

de prooiloze vangst

"Als mijn geweten morgen speelt, dan is dat uw schuld!" Wat hij niet wist, was dat haar geweten nu al speelde. Ze voelde zich wat zenuwachtig omdat ze wilde dat zijn 75 kilo op haar lag, de lucht uit haar longen perste en ze tussen het kussen door kleine hapjes zou inademen alsof het leek dat ze hijgde. Daarna zou ze echt hijgen in cadans met zijn bloed. Zou hij het geil vinden als ik op zijn rug kraste?

"En wat wilt gij drinken meiske?", een vijftigjarige vrouw stond ongeduldig, doch vriendelijk, te wachten op haar bestelling. Ze dacht water, maar zegde wijn, witte, sauvignon. De drukte in het café hadden haar haar bedenktijd ontstolen. Ze moest niet lang wachten op haar wijn, haar maag ook niet.

Hij vroeg waar ze woonde, ze reden samen naar haar huis, fietsen op slot. Aan de deur hield ze haar handen voor haar gezicht, zij dacht shit en zegde slaapwel. Hij dacht fuck en zegde tot later. Met fiere triestheid kroop ze het bed in. Was ze gered of had ze zichzelf iets ontstolen?

De volgende ochtend knipte ze haar nagels.

cyberlijm

Kim klikte nog eens op de refreshknop. 2 nieuwe mails. Een voor een enquête over de werking van het Vlaams parlement. En een spammail van een verloren vriendin uit Spanje, de laatste drie jaar kreeg hij van haar enkel nog dit soort mails. Misschien is ze wel dood en teren er internetbacteriën op de restanten van haar virtueel leven. Wat gebeurt er met al die dode internetters? Bestaat er een medium waaraan we kunnen vragen waarom die rusteloze bytes er nog zijn, hoe we ze de weg kunnen leiden naar de internethemel, of er nog iets is wat we voor hen kunnen doen. Een laatste comment, een hoogste bod, een verjaardagswens, een hete stud?

Hoe lang nog voordat dat immens immateriële zwarte gat voor een laatste keer samentrekt om daarna alle dode en levende dingen in een parallel universum te kwakken en iedereen zich afvraagt "waar is God nu?".

Wis-wis. Jaja, hij was het zeker.

blauwe maandag

Een dame met een blauwe jas sloot de voordeur zonder elegantie, in haastige tred ging ze naar haar wagen. Terwijl ze op de autostrade reed, maalden de verhalen van haar vriendin door haar hoofd. Ze verzon er zelf de beelden bij. Kleine zondige filmpjes met haar vriendin in de hoofdrol. Omdat ze zichzelf als een goede vriendin beschouwde, had ze er op het moment dat ze de verhalen hoorde hard mee gegniffeld, zij het niet van harte.

Toen ze bij een inhaalmanoeuvre bijna de polo op de tweede rijstrook had geramd, merkte ze dat ze de filmpjes alsmaar intenser beleefde en verzonk in een onaangenaam gevoel van jaloezie. Ze was jaloers omdat haar vriendin zondige verhalen kon vertellen en zij niet. Zonden zijn dingen die niet mogen, gebeurtenissen die je best voor jezelf houdt. Paradoxaal genoeg zijn dat net de dingen die iedereen graag hoort en nog vreemder, het zijn de dingen die iedereen ook graag vertelt. Tot op een bepaalde hoogte is je aura van zondigheid evenredig aan je populariteit, dacht ze.

Ze reed haar oprit op en wilde haar brievenbus crashen, maar ze durfde niet. Ze dronk een halve fles porto en wilde haar vriendin bellen om te zeggen dat ze een net een fles porto had gedronken. "Ge zijt een zielige taart", besloot ze, ze belde niet en keek naar de aflevering van Witse die ze vorige zondag had gemist.

levis

Sabrina had haar leven mooi opgeruimd. Elke dag was een aaneensluiting van slapen, kakken en eten. Ze had haar eten televisiekijkend naar binnen gewerkt en ging naar de vaatwasmachine om er haar vuil bord in te zetten. Daarna zou ze kakken. Op weg naar het toilet merkte ze een lichte piepachtige zoem in haar rechteroor. Vreemd, de televisie had niet danig luid gestaan, was haar laatste gedachte. Haar hoofd explodeerde, alles wat ze zo ordelijk had weggestoken kwam er nu in grijsrode slierten uitstromen, een orgasme van bijna vergeten verledens.

Je mag nooit te snel willen opruimen, tenzij je je badkamer in een ander kleurtje wil.

dag 36

Terug in Hong Kong, het is de laatste dag. Geen eindbeschouwingen of conclusies, ge hebt zin om u vanavond een geweldig stuk in uw kraag te drinken. Dat doet ge dan en als ge wakker wordt uit uw roes, staat ge weer in België.

dag 35

Het regent in Shenzhen. Ge vindt het niet erg. Ge moogt nu wat blijven zitten op een steen en wachten tot het minder wordt. De reis is bijna gedaan en dat voelt ge. In het begin moest ge stoppen met stappen omdat ge uitdrogingsverschijnselen begon te krijgen. Nu zit ge soms spontaan neer zonder dat er in de omgeving een aanleiding toe is. Ge zit daar dan voor een dertigtal minuten, zonder productieve denkprocessen, soms een beeld dat op uw inwendig netvlies staat geprojecteerd, soms een zin die als een led-reclamebord voorbij blijft passeren, uw hoofd zit vol, ge zult eerst wat moeten vergeten.

De dingen die ge wilt vergeten, vergeet ge traag tot nooit, omdat ge er uzelf altijd aan herinnert dat ge ze moet vergeten. Mensen met een goed geheugen zijn vervloekt.

dag 34

Shenzhen en ik, we werden beiden geboren in 1979. Op dertig jaar tijd is zij 40 maal groter geworden. Dan zou ik 20 meter lang moeten zijn.

dag 33

Ge hebt afgesproken in de Starbucks in de Coastal City Mall in Shenzhen, China.

Ge neemt de bus van Taipa naar Macao, 30 minuten.

Ge vaart van Macao naar Shen Zhen, 70 minuten.

Ge stapt in een taxi en ge stapt er weer uit, want de chauffeur verstaat niet waar ge naartoe moet. Ge kruipt in en uit een andere taxi, Engels leren ze hier niet op de taxischool, 20 minuten.

Ge vindt een bushalte en ge krijgt uitgelegd dat ge naar de metro wilt, 40 minuten.

In de metro zeggen ze u dat de metro daar niet passeert, waar ge moet zijn, ge moet de bus nemen, 10 minuten.

Ge wandelt in een vreemde straat, ge ziet een Macdonaldsachtige tent, ge dacht dat ge gevraagd had aan de mevrouw of er internet was en ge dacht dat ze ja gezegd had, er is geen internet, ge eet uw chickennuggets en uw frietjes op, ge moet naar het toilet, maar het is bezet, 40 minuten. Ge wandelt verder in de vreemde straat en een ietwat rare Engelstalige man, die denkt dat ge Duitstalig zijt, want hij heeft nog in Zwitserland gestudeerd, vraagt of ge een telefoon hebt. Ge liegt en zegt neen. Maar ge zegt dat hij wel met uw skype mag bellen, is hier een internetcafé? De man neemt u mee naar een internetcafé, ge zijt fier op uzelf dat ge het zo hebt aangepakt en ge hoopt dat er u niemand belt. De man belt naar zijn Chinese vrouw, in verwachting van hun eerste en bedankt u. Gij neemt een foto van google maps waar Coastal City Mall ook in het Chinees geschreven staat. Ge moet naar het toilet, maar het is bezet, 45 minuten.

Ge gaat naar de bushalte aan de overkant van degene waar ge zijt toegekomen en schuift uw fototoestel onder de neus van enkele Chinezen. De derde weet u te zeggen dat ge bus nummer 'wanuntwewaan' moet nemen. Watbliefteru? Wijselijk schrijft ze one-two-one op haar hand. Ge neemt de bus en toont uw foto aan de bestuurder en aan de madam die naast u zit en ge peinst dat ge in uw broek gaat doen, 40 minuten.

Ge stapt af aan de Coastal City Mall en ge loopt de eerste winkel binnen. Of ze weten waar de Starbucks is, neen? Ge beeldt een kopje koffie uit, ge slurpt zelfs. In de Subway, die andere keten, moeten ze dat wel weten, denkt ge, ge kunt precies niet goed meer denken en ge loopt de meest esthetische kant van het complex uit, dat lijkt u nu de enige logische keuze. Als al de rest verdwijnt, blijft er steeds de esthetiek. Ge waart daar beter naar de wc geweest in de Subway, 15 minuten.

400 meter verder ziet ge de Starbucks, er is nog 1 tafel vrij op het terras, ge twijfelt wat ge eerst gaat doen, piesen of tafel inpalmen, 5 minuten en 2 seconden (de tafel natuurlijk)

Ge zijt nu 315 minuten onderweg geweest en ge beslist dat ge er nu minstens evenveel gaat blijven zitten, tot het donker wordt.

dag 32

Venetië indoor, zingende gondelaars incluis. De Venetian in Macao is een fake-paleis voor gokkers en kitshfanaten met minder geld. Voor gelukzakken die met wat winst van de speeltafels gaan lopen, is er een arsenaal aan exclusieve winkels waar ze hun geld alsnog kunnen weggooien.

Ik maak me sterk dat wij Europeanen daar minder ontvankelijk voor zijn dat soort van wansmakelijke remakes. Of zijn we gewoon te arm om verder te geraken dan mini-Europa? En waarom neem ik hier dan zoveel foto's? Reproducties van reproducties; voor ik te hard begin na te denken over de toekomst van de wereld en haar reproducties, loop ik weg. Pas een kwartier later vind ik de uitgang, bijna in paniek.

dag 31

Het drama van de harten dame

Miranda gokt zwaar in het Casino der liefde. Geen rood of zwart, een roulette met duizend nummers, ze twijfelt nooit. Het wordt 531. Niets anders gaat nog, 371, het rad vertraagt, 420, haar bilnaad wordt vochtig, 513, een kuch uit een droge keel, 667.

Miljaar, haar bloed weet niet waar stromen, schouders glijden uit hun kom, benen als een verhitte barbiepop, hoofdhuid strak als een net uit het ziekenhuis ontslagen Dolly Parton - black-out.

Ah, ze leeft nog. Had ze maar niet gekucht. De volgende keer gokt ze weer op hetzelfde nummer.

'Neen, dat moogt ge niet doen Miranda.'

Laat haar nog even geloven dat het wel mag, ze zit zo diep in de schulden dat ze toch geen casino meer binnen mag.

dag 30

Reuzenbamboe wordt tot 35 meter hoog, ze gebruiken het in Hong Kong nog steeds voor steigers voor wolkenkrabbers.

Heel af en toe bloeit bamboe, 1 keer om de honderd jaar of zo. Als een bamboesoort bloeit, dan staat die overal ter wereld waar ze staat in bloei. Niemand weet hoe die planten dat van elkaar weten. Na de bloei sterven ze massaal af. Zoveel gevoel voor drama had ik me bij de bamboe niet voorgesteld.

dag 29

Naar Hong Kong komen ook toeristen van een andere slag dan de uwe. Kwakjes oud Chinees vlees met een petje waarop geschreven staat 'happy shop'.

Ge vraagt u af van welk een soort koopwaar die mensen nog blij worden.

Ik denk dat het een van de gelukkigste dagen van uw leven moet zijn als ge content zijt met een porseleinen hond.

Ziezo, nu hebt ge weer iets om naar uit te kijken.