blauwe maandag

Een dame met een blauwe jas sloot de voordeur zonder elegantie, in haastige tred ging ze naar haar wagen. Terwijl ze op de autostrade reed, maalden de verhalen van haar vriendin door haar hoofd. Ze verzon er zelf de beelden bij. Kleine zondige filmpjes met haar vriendin in de hoofdrol. Omdat ze zichzelf als een goede vriendin beschouwde, had ze er op het moment dat ze de verhalen hoorde hard mee gegniffeld, zij het niet van harte.

Toen ze bij een inhaalmanoeuvre bijna de polo op de tweede rijstrook had geramd, merkte ze dat ze de filmpjes alsmaar intenser beleefde en verzonk in een onaangenaam gevoel van jaloezie. Ze was jaloers omdat haar vriendin zondige verhalen kon vertellen en zij niet. Zonden zijn dingen die niet mogen, gebeurtenissen die je best voor jezelf houdt. Paradoxaal genoeg zijn dat net de dingen die iedereen graag hoort en nog vreemder, het zijn de dingen die iedereen ook graag vertelt. Tot op een bepaalde hoogte is je aura van zondigheid evenredig aan je populariteit, dacht ze.

Ze reed haar oprit op en wilde haar brievenbus crashen, maar ze durfde niet. Ze dronk een halve fles porto en wilde haar vriendin bellen om te zeggen dat ze een net een fles porto had gedronken. "Ge zijt een zielige taart", besloot ze, ze belde niet en keek naar de aflevering van Witse die ze vorige zondag had gemist.