Estelle zit in de kerk altijd in de linkerzijbeuk, net achter de eerste biechtstoel. Ze zit daar al bijna 80 jaar. Zoals de meeste mensen van haar leeftijd heeft ze haar favoriete kindje in de kerk. Ge lacht er eens naar in het terugkomen van de offerande of als ge uw hosti hebt gekregen. Als ge zit, dan knipoogt ge af en toe of ge doet een kleine zwaai met uw vingertoppen.
20 jaar geleden was dat Charelke, 't was een braaf en plezierig manneke. Ze kwamen op den duur zo goed overeen, dat Charelke van zijn mama bij Estelle mocht zitten. Dat waren gouden tijden. Van lach naar lach, tedere blos, onschuldig gefluister, soms een giechel en elke week een napoleon-spek. Een zoete gele bol met zure aderen. Soms was het ook een oranje, maar de gele had hij precies liever. Ge moest dat gezichtje zien van Charelke wanneer die napoleon uit haar sjakosj kwam. Dat was hun geheime communie.
Charelke komt al lang niet meer naar de kerk.
Estelle neemt nog elke week een verse napoleon mee.
Na de mis gooit ze napoleon in de vuilbak.
Af en toe vraagt Charel zich af hoe het met Estelle zou gaan, hij heeft haar erg graag gezien.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten