ik wil je niet vergeten

Natasha liep.
"Fuck", zegde ze luidop.
Ze babbelde wel graag tegen zichzelf, maar had nu zo weinig adem over dat ze in gedachten verder deed: "Shit, mijne veter los en ik moet nog minstens drie kilometer tegen dat ik thuis ben - ik wil nu echt nie stoppen - ik had hem nochtans stevig aangeknoopt, ik zal er de volgende keer een dubbele knoop in leggen. Als er nu iemand durft zeggen dat mijne veter los is, val ik garantie op mijn muil. Als er niemand iets zegt, val ik misschien. Als ik het zelf vergeet, dan ga ik nie vallen."
14 minuten later ontknoopte ze ook de veter van haar rechterschoen en kroop de douche in.

Ze vergat met de mogelijkheid van een gebeurtenis ook de angst dat het zou gebeuren.

Mocht ik heel hard mijn best doen, zou ik je misschien ook kunnen vergeten. Ik wil je niet vergeten, ik ben al gevallen en ik vrees dat ik nog harder zal vallen. Ik ben een beetje bang.