Eigenlijk wilde Eva het van de hoogste heuvels schreeuwen en het aan de gouden narcissen vertellen, maar dat ging niet, niemand mocht het weten en daarbij, het was winter. Dus vervormde hetgeen ze wilde zeggen tot iets wat geen leugen was. Dit surrogaat vertelde ze aan een aantal goede vrienden met de bedoeling haarzelf wat op te luchten. Ze ging die nacht met een licht hart slapen.
De volgende morgen stond ze nietsvermoedend op met een lichte buikpuin. Zouden de Russen weer in het land zijn? Haar ongezonde levensstijl bevorderde het normaal verloop van de eierencyclus niet. Toen ze de laatste tandpastaresten uitspukte voelde ze een koordje op haar tong en tussen haar lippen. Plots moest ze heel heel hard braken, haar keelopening nam ongewoon grote afmetingen aan en iets schuurde er ongemeen pijnlijk tegenaan. Een tel later tokte een baksteen aan een touwtje vanuit haar mond tegen de wand van de toiletpot.
Eva werd wakker. Ze stond op met gebogen schouders, zonder veel zin om te praten, ze besefte dat ze beter niks had gezegd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten