les apparences

Juanita wandelde met licht versnelde pas door de centrumstraten. Sinds ze veertig was geworden wandelde ze altijd zo. Hoe sneller ik loop, hoe minder tijd de mensen hebben om goed naar me te kijken. Je kon zien dat ze vroeger erg mooi was geweest, minstens de tweedemooiste van de klas. De tweede helft van haar leven was niet hard geweest, maar ook niet plezant. Bittere groeven deelden haar gezicht in stukken, een slecht examen van een student anatomie.

Ze kocht graag boeken omdat die er met ouder worden dikwijls beter uitzien. Gisteren had ze een oud grammaticaboek Frans aangeschaft toen ze op straat een modeshow passeerde. Haar pas vertraagde, haar nieuwsgierigheid won het van haar gène, ze stopte en keek.

Aan de overkant zat een jonge man. Hij had de haastige dame enkele seconden daarvoor opgemerkt. Hij zag lange zwarte dunne haarslierten, ongelijkmatig verdeeld over een licht gebogen rug en een verdroogde boezem. Omdat ze twee zakken droeg probeerde ze het uit haar ogen te krijgen door de juiste wind te vangen. Tijdens die onelegante bewegingen merkte ze de blik van de man. Ze draaide zich om, twijfelde, keek nog één keer en liep snel weg.

Daar had ze instantspijt van, die man zal me nu wel een rare vinden, een vergane glorie getikt door een molen. Ze had zijn gedachten gelezen.