het onderste uit de kan

We waren al twee dagen ingesloten door een dichte stroop van vuil wit. De dag lag op sterven. Hier en daar stikten mensen, sommigen stikten zichzelf. Ik dronk het laatste bodempje thee, ik geloof dat er nu ook een laagje vuil wit op mijn tanden lag. De lekkerste thees worden bittervuil als ge ze te lang laat trekken.

Misschien zijn we hier al te lang, we staan met ons voeten in lauw sop, laten we ergens anders gaan hangen.

We gingen nog wat verder op dat elan, bijvoorbeeld dat iedereen een doos theezakken is en we vroegen ons af of ge ze al dan niet moet opgebruiken, en of dat er een kans is dat ge, als ge ze allemaal hebt gebruikt, ge een nieuwe doos krijgt, of tenminste een kleine bonus. Anders staat ge daar de laatste jaren van uw leven in troebele waters. Ondertussen smolt de dag zich door de stroop.

Zonet wilden we gaan en nu willen we blijven. Moeten we gaan omdat we dat soms willen of moeten we blijven omdat we soms niet meer willen gaan?