Ik weet nog dat je 78 was, vijftien jaar geleden. Je bent het sindsdien voor mij gebleven. Ik hoor je praten en lachen, terwijl we de afwas doen in de keuken en jij in de living aan de zondagstafel. Een oneindig archief van menselijke historie dat nooit verlegen was om het na te vertellen. Met jou, verdwijnen honderden al verdwenen zielen, met of zonder chrysanthen naast hun steen.
Tante Paula, het was goed je te kennen. Mijn eerste orangette, die heb jij me gegeven. Van alle nieuwjaarsbezoeken, was dat bij jou het warmste; glazen vol, schaaltjes vol, gemoed vol. Spraakwatervallend over vroeger, vandaag en morgen was die avond voor jou alleen, vanuit jouw voordeur keek je of we wel veilig van de oprit afreden.
Ik heb je de laatste jaren natuurlijk te weing bezocht. Maar je was er wel. Je weet het niet, maar etend met jouw bestek, op jouw tafelkleed, met jouw schilderijen aan de muur, jouw broche op het hemd gespeld, introduceerde ik je bij mijn vrienden. Voor hen was je T-Pau, ik hoop dat je dat niet erg vindt.
Ik kijk naar jouw pepermolen die ik naar Genève heb meegenomen.
Gisteren stuurde ik je een kaartje met veel beterschap.
Je bent er nog wel, maar niet meer hier.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten