Eenvoud, de leugenachtigste illusie der mensheid

"Dat beeld is mooi in zijn eenvoud", zei Agnes. Dat zei ze, omdat ze vermoedde dat er aan al die eenvoud een ingewikkeld systeem van geniale denkprocessen was voorafgegaan. Daarom vinden we eenvoud zo mooi, omdat het nooit eenvoudig is er te geraken.

Tussen de glazen crémant de Luxembourg door, bekeek ze nog wat beelden en ontliet zich af en toe een commentaar. De man aan wie ze haar uitleg verleende, verontschuldigde zich na dik 10 minuten voor zijn toekomende toiletbezoek en kwam niet meer terug. Ze kende nog wel wat mensen in de galerie, maar durfde hen door haar hernieuwde onzelfzekerheid niet meer aan te spreken. Ze klapte haar telefoon open en zag door haar gespleten ogen dat het 21.09 uur was. Te vroeg om naar huis te gaan, te laat om te eten, een jobstudent passeerde net op tijd met een plateau crémants. Drie teugen later klauterde ze op haar fiets met fleurige zijzakken. Ze trapte flink door en voelde haar oorschelpen tintelen in de donkere lucht. 'Opletten, tramsporen' dacht ze, toen ze erin sukkelde, haar evenwicht verloor en op haar schrijfarm viel.

De dokter op de spoedafdeling was opgetogen, het was een eenvoudige breuk.